Elke maand interview ik een vrijwilliger van De Kei voor de maandelijkse nieuwsbrief. Dat levert leuke, fijne en soms heel persoonlijke gesprekken op. Daar probeer ik dan een mooi verslag van te schrijven zodat de mededorpsgenoten een inkijkje krijgen in het leven van hem of haar.
Maar wie ben ik en hoe ben ik zo verzeild geraakt bij De Kei?
Je leest het in dit interview waarin ik, Marjolein Rudolphus, mijzelf voorstel.
Geboren en getogen
Mijn wiegje stond in Enschede. Het grootste gedeelte van mijn jeugd ben ik opgegroeid met twee zussen en twee stiefzussen. Ik was (en ben nog steeds) de een na jongste van het stel.
De lagere en de middelbare school heb ik voornamelijk in Enschede doorlopen. Met twee keer een kleine onderbreking. Een verhuizing naar Hengelo (Overijssel), maar ik heb ook op mijn tiende een half jaar in Schotland gewoond. Vooral dat laatste was een heel bijzondere ervaring. Maar na beide verhuizingen keerden we weer terug naar Enschede.
Op mijn 17e ben ik voor mijn studie ‘agogisch werk’ op kamers gegaan in Zwolle. Daar heb ik al met al zes jaar met veel plezier gewoond totdat mijn toenmalige man een baan kreeg in …..Enschede, dus verhuisden wij weer terug naar mijn roots.
Na mijn studie heb ik in de jeugdhulpverlening gewerkt, maar na het krijgen van een dochter en twee zoons vlot achter elkaar had ik mijn eigen ‘jeugd’ om voor te zorgen. Dat vond ik heerlijk.
Bijna 30 jaar geleden zijn wij naar Zutphen verhuisd waar ons gezin compleet werd met de geboorte van mijn jongste dochter.
Toen mijn huwelijk strandde en ik 22 jaar geleden mijn huidige partner ontmoette, vormden we samen een groot gezin met zes kinderen in de leeftijd van 4 tot en met 11 jaar. Heerlijk, altijd reuring en gezelligheid in huis.
In die tijd ben ik gaan om- en bijscholen zodat ik o.a. in de verpleging kon gaan werken. Ik was daardoor breed inzetbaar in de zorg en heb voor diverse verpleeghuizen, psychiatrische instellingen en thuiszorgorganisaties gewerkt. Maar de langste tijd heb ik mensen ambulant begeleid die NAH (niet aangeboren hersenletsel) hadden.
Door omstandigheden rolde ik uit het arbeidsproces en ben op zoek gegaan naar passend vrijwilligerswerk. Dat deed ik in een tweedehands kledingwinkel, als taalmaatje en op verschillende plekken binnen de zorg.
Toen het jongste kind uitvloog, zijn wij op zoek gegaan naar wonen buiten de stad. En zo kwamen wij in Steenderen terecht. Nooit eerder had ik in een dorp gewoond, dat was voor mij even wennen, maar dat duurde niet lang. Ik heb mijn draai hier helemaal gevonden. De kleinschaligheid, de vele voorzieningen, het gemoedelijke van het dorp en niet te vergeten het vriendelijke groeten op straat….mij krijg je hier niet meer weg.
De Kei
Via via kwam ik al vrij snel in contact met Geert Postma. De Kei zat nog volop in de verbouwing. Hier en daar heb ik zelfs nog een plintje geverfd.
Geert vroeg of ik Shervan, de inmiddels Nederlandse staatsburger uit Syrië, wilde helpen met het leren van de Nederlandse taal voor zijn inburgeringscursus. Eerst deed ik dat bij hem thuis maar toen De Kei eenmaal in gebruik was, hebben we de taallessen daar voort gezet. Als vanzelf sloten ook een aantal andere anderstaligen zich bij ons aan. Het waren gezellige wekelijkse bijeenkomsten waar veel gelachen werd. Toen ik weer vrijwilligerswerk in de zorg wilde gaan doen, hebben anderen het stokje van mij overgenomen en het omgedoopt tot het huidige taalcafé.
Ik ging daarna als vrijwilliger mensen begeleiden op een zorgboerderij en later deed ik de introductiecursus in Hospice Zutphen als zorgvrijwilliger. Helaas duurde dat laatste maar kort. Eerst brak ik nogal ongelukkig mijn arm en in maart 2020 werd ik geveld door corona waar ik flink ziek van ben geweest en helaas tot op de dag van vandaag behoorlijk beperkende long-COVID klachten aan overgehouden heb.
Samen met iemand uit Bronkhorst zette ik het Post-COVID-Café in De Kei op waar lotgenoten elkaar maandelijks treffen, en begeleidde dat een beetje. Door mijn eigen long-COVID beperkingen kan ik veel van mijn dagelijkse activiteiten niet meer zo goed uitvoeren en werd ook dit mij wat teveel. Anita Gal heeft deze taak nu van mij over genomen.
In juli 2022 interviewde ik voor de eerste keer een vrijwilliger van De Kei voor deze nieuwsbrief. Dat vond ik meteen erg leuk om te doen.
Daarnaast ben ik sinds corona o.a. gaan schilderen, verslind ik het ene na het andere luisterboek via Storytel, lekker lui op de bank, rommel ik in mijn huis, tuin en moestuin, houd ik mij bezig met onze twee honden en geniet van onze kinderen en (inmiddels vier) kleinkinderen.
Mijn kijk op De Kei
Ik was helemaal niet bekend met een dorpshuis in de plaatsen waar ik hiervoor woonde, maar vind het fantastisch wat hier is neergezet.
Als ik zie wat er allemaal te doen is, wat er allemaal kan, hoe iedereen openstaat voor nieuwe ideeën of initiatieven en hoe verbindend het werkt in het dorp: geweldig.
En dat ik elke maand, door middel van deze interviews, mijn kleine ‘keitje’ mag bijdragen, daar word ik blij van.
