Deze vrolijke gezellige spraakwaterval is 22 jaar en samen met 1 oudere broer opgegroeid in Toldijk. Ze woont daar nog steeds met haar moeder. Haar ongebruikelijke naam is gekozen, omdat haar ouders die gewoon mooi vonden.
En ja Niessink; voor veel mensen in Steenderen is dat een bekende achternaam. Ze is de kleindochter van opa Stef, die januari dit jaar overleden is. Ze heeft de hond van opa nu; dat was al lang afgesproken. Het mooie is dat Nunya (dat betekent hoop en nieuw leven) voor haar opa een nieuwe start betekende, maar voor haar eigenlijk ook. De hond is heel belangrijk voor haar; zij heeft haar op pad geholpen.
School
Haar herinneringen aan Basisschool De Rank zijn niet positief; ze werd gepest en het heeft een tijd geduurd, voordat ze dit achter zich heeft kunnen laten.
Haar middelbare schooltijd was op het VMBO Beeckland (nu Kompaan) in Vorden. Daarna is ze MBO helpende zorg en welzijn gaan doen. Helaas heeft ze dit niet kunnen afronden door haar ziekte.
Doen en laten
Yalenka heeft een chronische ziekte, die beperkingen, pijn en vermoeidheid met zich mee brengt.
Sinds een half jaar ervaart ze verbeteringen in haar doen en laten. Via de consulent van de gemeente is ze bij De Kei terechtgekomen om haar wereld wat groter te maken.
Vanaf juni dit jaar is ze een aantal dagdelen als gastvrouw aanwezig. Ze begeleidt de koersbal op maandagmiddag en doet ondertussen zelf ook mee met het spel. Ze vindt het een erg gezellige groep.
Op woensdagochtend zorgt ze voor de koffie bij de crea-ochtend. En lekker kletsen natuurlijk; Yalenka houdt van gezelligheid. En tot grote hilariteit hebben ze haar daar leren breien, ze heeft zelfs al breipennen en wol gekocht en is thuis aan de slag gegaan.
En op donderdagochtend zorgt ze voor de koffie bij de stoelgymgroep. Ze geniet er volop van.
Verder gaat ze op dinsdag paardrijden samen met haar beste vriendin. Ook heeft ze altijd veel getekend, maar dat komt er niet van op dit moment. Wat ze wel graag en veel doet is lezen; vele boeken heeft ze al verslonden.
De Kei
Ik vraag wat er in haar opkomt als ze aan De Kei denkt. In één riedel rolt het volgende antwoord er uit: “Er is een gezellige sfeer. Je wordt altijd superleuk ontvangen. Iedereen is heel behulpzaam, je hoort er echt bij, je bent onderdeel, wordt gezien en gemist als je er een keer niet bent.”
En als ik met haar praat over hoe in De Kei steeds nieuwe dingen ontstaan, verteld ze dat ze met Anita (Bongers, haar begeleider in De Kei) aan het broeden is op een workshop “pimp je rollator”. Zelf heeft ze die af en toe nodig en ze vindt het maar een saai ding. Misschien zijn er meer mensen die er zo over denken.