Emmy is al druk in de weer in de keuken van De Kei als zij mij enthousiast begroet voor dit interview. De tafel in de keuken ziet er mooi en uitnodigend gedekt uit.
“Zometeen komen de gasten voor de wekelijkse broodmaaltijd en dan staat het alvast zover klaar” zegt Emmy.
We zoeken een rustig plekje om samen te zitten en worden voorzien van een kop koffie en koekjes door een van de gastvrouwen van deze ochtend.
Wat Emmy in De Kei doet als vrijwilligster laat zich raden, maar Emmy is en doet nog veel meer. Lees maar…..
Opgroeien op de boerderij in Toldijk
Emmy is in 1939 geboren en opgegroeid in Toldijk. Samen met haar ouders en oudere zus woonden zij op een boerderij. Zij waren behoorlijk zelfvoorzienend. Er werd van alles verbouwd zoals groente en aardappelen. Maar er werden ook kippen, varkens en koeien gehouden. En omdat haar vader behalve het werk op hun eigen boerderij ook nog bij andere boeren werkte als landarbeider, kwam er veel werk op de schouders van haar moeder terecht. Dat was zwaar dus Emmy en haar zus hielpen graag mee waar zij konden.
In de oorlog was hun boerderij gebombardeerd. Er heerste kinkhoest en ook Emmy werd daarmee besmet. Als noodwoning woonde de familie zelfs tijdelijk in een kippenhok en in de varkensstal. Natuurlijk waren dit geen fijne tijden, maar er was altijd genoeg te eten en zoals Emmy het zo mooi zegt: “Ik had een goed leven, wij hebben het altijd goed gehad.”
Torentje van Den Bremer
De lagere school doorliep Emmy in Toldijk op ‘De school met den Bijbel’. De school waar het torentje met de schoolbel zo trots op prijkte. Die school is er niet meer en het torentje staat nu op Den Bremer. “Altijd als ik het klokje van mijn oude schooltje hoor luiden, denk ik terug aan die fijne tijd.”
Na de mulo volgde Emmy de verpleegstersopleiding in het Wilhelminaziekenhuis (het huidige Slingeland) in Doetinchem. Het was een interne opleiding en alle leerlingen sliepen in houten barakken met z’n drietjes op 1 kamer. Ze hadden geen privacy, maar Emmy herinnert zich nog goed hoe gezellig zij het onderling hadden. Hard werken was het wel: “We werkten 6 dagen per week en hadden 14 nachtdiensten achter elkaar.” Na het afronden van haar opleiding heeft Emmy nog de kraamopleiding gedaan. Inmiddels was ze op kamers gegaan in Doetinchem bij een hospita.
Verpleegkundige met hart en ziel
In 1962 trouwde Emmy. Het pas getrouwde stel is in Steenderen gaan wonen aan de dr. Ariënsstraat. Later kochten zij hun huidige woning aan de Lindelaan. En wat voor die tijd best bijzonder was, is dat Emmy, als getrouwde vrouw, is blijven werken in het Slingelandziekenhuis.
Ook na de geboorte van hun twee kinderen bleef zij aan het werk. Maar toen vooral als inval avond- en nachtdiensthoofd.
Toen Emmy de kans kreeg om uiteindelijk met de OBU (vervroegd stoppen met werken) te gaan, greep zij dit met beide handen aan. Niet omdat zij het werk zat was, maar om er voor haar inmiddels zieke man te kunnen zijn. Zij heeft hem tot het einde toe zelf verzorgd en verpleegd. “Ach, iedereen kan verplegen hoor. Dat is niet zo moeilijk”, zegt Emmy. Ik vul aan: “Maar niet iedereen doet het met zoveel warmte en betrokkenheid als jij.”
Het overlijden van haar man, 23 jaar geleden, viel Emmy zwaar.
“Ik was op, moe, in de rouw en moest alleen verder.”
Actief leven
Emmy pakte haar leven weer op. En nog voordat de Bongerd er was, werd er op die plek een dagopvang voor ouderen opgezet. Emmy zat in het bestuur en hielp vanaf het prille begin met alles mee. Van vloerbedekking uitzoeken, meubels kopen tot invulling geven aan de dagopvang. Er werden o.a. spelletjes gedaan en er waren maaltijden. “Ik heb dat ongeveer 15 jaar gedaan. Toen ben ik gestopt. Het werd tijd voor een frisse wind.” Dus Emmy gaf het stokje over aan anderen, maar stilzitten is niks voor de actieve Emmy.
En van stilzitten kwam het ook niet; Emmy heeft veel sociale contacten, vriendinnen waar ze leuke en sportieve activiteiten mee onderneemt. Ze fietsen, bridgen, spelen Rummikub en totdat een blessure het haar verhinderde, speelde Emmy tennis.
Ook was Emmy actief in de activiteitencommissie van het zwembad en zat zij in de kantinecommissie van de tennisvereniging.
Via stichting Welzijn Steenderen bezoekt Emmy nog steeds oudere mensen uit het dorp, doet voor hen de boodschappen en biedt ondersteuning daar waar nodig. Ze moet even lachen….”Ik ben zelf natuurlijk ook al een oudje, haha.”
Broodmaaltijd in De Kei
Toen De Kei vroeg of Emmy wilde helpen bij de wekelijkse broodmaaltijd op donderdag was de keuze snel gemaakt. Naast bovengenoemde activiteiten heeft zij daar nog wel ruimte voor hoor.
Dus nu is Emmy elke donderdagmiddag in De Kei te vinden. Tafel dekken, pannenkoeken bakken, een soepje, of een eitje; er is altijd iets warms bij de maaltijd. “En natuurlijk eten wij als vrijwilligers ook mee. Dat maakt het voor ons ook zo gezellig.”
Maar verder zul je Emmy niet aantreffen in De Kei. Ze heeft haar bezigheden, haar eigen sociale leven met vriendinnen, haar kinderen en kleinkinderen.
Emmy sluit spontaan af met de zin: “Prima en fijn dat De Kei er nu is. Veel mensen hebben er veel plezier van. Dat het nog maar lang mag blijven bestaan.”
En zo is het!