(door Anita Bongers)
Vooraf had ik me als doel gesteld om dit keer in ieder geval 2 dagen te lopen. Dan was mijn missie geslaagd. Het werden er vier!
Nadat ik in 2003 een herseninfarct kreeg en van huis naar het marktplein lopen al te ver was, ben ik blijven bewegen. Steeds iets verder, waarbij samen muziek maken een grote steun was. De eerste stap kwam al na één jaar: weer de straat op. Doordat er altijd iemand voor me loopt die ik kan volgen en ik altijd het publiek aan mijn ‘goeie’ linkerkant heb, kon ik weer muziek maken op straat. Maar dat smaakte naar meer. Omdat muziek maken eigenlijk iets is waar je ontzettend veel aan hebt in moeilijke tijden besloten twee leden in 2012 muziekles te gaan geven op de basisschool. Daarvoor was geld nodig; ik besloot 4 x 40 kilometer in Nijmegen te gaan lopen. Eén vierdaagse werden er vijf, want na 5 keer kan je het echt. De vierde keer moest ik na twee dagen opgeven. In de training vooraf had ik mijn knie verdraaid en deze bleek toch nog niet voldoende hersteld. Na 2016, vijf pogingen en vier kruisjes vond ik het prima, het kostte te veel tijd om te trainen.
Zoon Bram zei altijd tegen me dat 40 kilometer lopen onmenselijk was. Hij zwom jaarlijks in de Berkel de tocht van de Vrije Slag. Ieder jaar iets verder en deed in 2017 de drie kilometer. Toen hij uit het water kwam zei hij: ‘Zo, nu moet ik een nieuwe uitdaging zoeken’. Waarop ik opperde dat hij dan wel de Vierdaagse kon gaan lopen. ‘Dan gaan we samen’. Meteen kwam zijn antwoord:’ Dat is goed, mam!’ En zo geschiede. Veel mooie verhalen tijdens de training en een mooie, maar zware vierdaagse leverde ons beide het fel begeerde kruisje op.
En toen ging ik over de kop met de fiets en brak van alles in hoofd en nek. Een moment om weer even stil te staan bij alles. Wat is belangrijk? Dan kom ik op meedoen en bewegen. Belangrijk voor mij maar eigenlijk voor iedereen. Als ik kijk naar mijn ouders dan is bewegen ook voor hen een belangrijk ding om hun ziekte een beetje onder de duim te houden en zo normaal mogelijk te blijven leven. En zo komen we op een buiten beweegbank bij De Kei, waardoor iedereen vrij kan bewegen op een moment dat het hem of haar uitkomt. Maar daarvoor is wel veel geld nodig.
En dus kwam er nog een vierdaagse, weer 40 kilometer dit keer. Mijn doel was om in ieder geval de twee dagen die ik in 2015 tekort kwam te lopen. Maar het liep lekker. En na de tweede dag dacht ik: “waarom niet nog een dag proberen?” En weer werd de wekker om half drie gezet. Vroeg, maar misschien was dat ook wel een pluspunt. Slapen is een crime voor de nek. En zo begon ik ook aan dag drie en vier en liep met tranen van geluk over de Via Gladiola. Het is gelukt. Mijn nek en ik zijn moe, maar heel voldaan. We hebben het gehaald!
Nu nog voldoende geld om de beweegbank aan te kunnen schaffen. De QR-code is nog tot 10 augustus beschikbaar en de pot staat nog op de bar in De Kei.
En alvast een bedankje voor de mensen die al gedoneerd hebben.
