Vandaag ontmoet ik Jenny van Wanrooij in de Johannesschool….eh De Kei. Nadat we ons aan elkaar hebben voorgesteld, gaan we naar haar klaslokaal…..eh, de keuken van De Kei waar ik de foto voor dit interview van haar maak.
Misschien raad je het al; Jenny is jarenlang juf op deze school geweest. En nu zet zij zich in als vrijwilliger op De Kei. Hoe leuk is dat?
Lees hier haar verhaal.
Geboren en getogen
Jenny is geboren en getogen in Standdaarbuiten, een klein dorpje in Noord-Brabant. Zij woonde daar met haar ouders, een oudere zus en een jongere broer. “Het was een fijn gezin, alles mocht”.
Als haar moeder vroeg wat zij later wilde worden, antwoordde Jenny steevast met: “kapster of juf”.
Het werd juf, want na de middelbare school ging Jenny naar de kweekschool in Oudenbosch. Op het moment van afstuderen heette het inmiddels de P.A. (Pedagogische Academie).
Voor Jenny stond vast dat zij niet haar hele leven in Standdaarbuiten zou blijven wonen. Jenny zocht avontuur in haar leven en solliciteerde als negentienjarige op een advertentie als leerkracht op een lagere school in Doetinchem. Tegelijkertijd was er een vacature op de Johannesschool in Steenderen (ze moest wel eerst even opzoeken waar dat lag) voor de eerste en tweede klas. Ook daar solliciteerde zij op. Beide scholen wilden haar graag als juf voor de klas, maar Jenny koos voor de Johannesschool omdat ze daar meteen een goed gevoel bij had.
Wonen, werken en sporten in Steenderen
Nadat Jenny was aangenomen, verhuisde zij in haar eentje naar Steenderen en ging op kamers bij een hospita.
Al snel ontmoette zij haar huidige man. Hij werkte op dezelfde school als zij en woonde ook op kamers in Steenderen bij een andere hospita. De vlam sloeg over en dat vlammetje is tot op de dag van vandaag blijven branden.
Na een paar jaar is hij van baan veranderd, maar Jenny bleef op de Johannesschool werken.
Nadat zij getrouwd waren, hebben Jenny en haar man twee kinderen geadopteerd. Een jongetje van 1 jaar uit Indonesië en later een jongetje van twee en een half jaar uit Brazilië.
Dat was een intensieve periode waar Jenny echt tijd en ruimte voor wilde vrijmaken dus na veertien jaar ‘juf Jenny’ heeft zij afscheid genomen van haar baan.
Toen de jongens wat ouder werden en Jenny gevraagd werd om in te vallen op peuterspeelzaal Nijntje Pluis, hoefde zij daar niet lang over na te denken en zei: “Ja”. Zij kreeg daar kindjes in de peutergroep waarvan de ouders als kind zelf nog bij haar in de klas hadden gezeten.
Inmiddels denkt Jenny met veel plezier terug aan de ruim twintig jaar dat zij daar gewerkt heeft.
Sporten is iets wat Jenny altijd heel belangrijk heeft gevonden en als rode draad door haar leven loopt. Vroeger toen zij nog thuis woonde, zat zij op turnen en volleybal.
Eenmaal uit huis heeft Jenny jarenlang en met veel plezier getennist. Zij was niet alleen actief lid van de tennisvereniging op de baan, maar ook een actieve vrijwilliger in de jeugdcommissie van de vereniging.
Met veel spijt in het hart moest Jenny stoppen met tennis i.v.m. een schouderblessure. Daarnaast heeft zij vele jaren yogalessen gevolgd en houdt zij nog steeds erg van wandelen.
Toen haar man met prepensioen ging, was dat voor Jenny het moment om ook te stoppen met werken.
En werd het leven toen saai? Nou, het tegenovergestelde is waar. Haar hang naar avontuurlijke dingen is altijd gebleven.
Via Rent-a-Tent zijn zij acht seizoenen in Italië, Frankrijk en Oostenrijk de beheerders van een camping geweest. Elk jaar kozen zij een andere camping op een andere plek of in een ander land. Dat was natuurlijk hard werken maar ook heel erg genieten.
Zo’n tien jaar geleden lieten Jenny en haar man het beheren van de campings over aan anderen en zijn vanaf toen elk jaar een aantal maanden gaan overwinteren in Spanje. Daar komen zij helemaal tot rust. Zij wandelen, bridgen, lezen en genieten van het aangename klimaat.
Vrijwilligerswerk
En het vrijwilligerswerk dan? Nou, daar maakt Jenny de rest van het jaar graag tijd voor. Zij is jaren bestuurslid geweest van de Zonnebloem en coördinator ‘Bezoekwerk’. De bestuursfunctie heeft Jenny inmiddels achter zich gelaten, maar als actief lid draait zij nog steeds mee.
Op een dag kreeg Jenny een telefoontje van Geert Postma of zij ook iets in De Kei wilde gaan doen. Terug naar haar oude school die ondertussen een flinke metamorfose had ondergaan. Maar Jenny voelt zich er nog steeds helemaal thuis. Dus sinds een paar jaar tref je Jenny een paar keer per maand aan bij de lunchactiviteit, is zij op de vrijdagochtend een enthousiaste gastvrouw en springt hier en daar in als dat haar gevraagd wordt.
Kijk op De Kei van Jenny
“Geweldig hoe iedereen zich voor De Kei inzet. Ik hoop wel dat er iets meer invulling komt nu NoaLies vertrokken is. Maar hoe het gebouw eruit ziet: prachtig! Dat hoor ik van meerdere kanten. Laatst waren de mensen van Buddy to Buddy hier en zij waren verbaasd hoe prachtig dit gebouw is”.
